“Emergency meeting!! Emergency meeting!!”ႏွစ္ပတ္လည္အၿငိမ့္ကၿပီး တစ္လေလာက္ ရံုးမတက္မည္ စိတ္ကူးထားေသာ လူႀကီးျမင္းတို႔ ႏွပ္ရမယ္မွ မႀကံေသး။ အထက္ပါ စာလံုးနီႀကီးျဖင့္ လူႀကီးျမင္းမ်ား အသီးသီးသို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္ရွိလာေလေတာ့၏။ ဆိုခဲ့သည့္ အၿငိမ့္တုန္းက အေသာက္လြန္သျဖင့္ ေရခဲအိတ္ရြက္ကာ ဝမ္းႏႈတ္ေနရရွာသည့္ ငေပါငွက္ကထႀကီးဆီသုိ႔လည္း အထက္ပါစာ ေရာက္ရွိလာေလသည္။
“ဟင္… ဒီမွာ ငါငွက္ကထပဲဟာ… ငါေတာင္မသိတဲ့ အင္မာဂ်င္စီဆိုတာ ရွိေသးသလားဟ” ဟုဇေဝဇဝါျဖင့္ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ နာယကႀကီး လက္မွတ္ျဖင့္
“ကမာၻ႔အေရး ေဆြးေႏြးရန္” ဟူ၏။
ငွက္္ကထႀကီးလည္း “အင္း ဒီအစ္မႀကီး သတင္းေထာက္ပီပီ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ဘာအတင္းေတြ စုလာၿပီး ျပန္ျဖန္႔ဦးမလဲ မသိပါဘူး” ဟု စိတ္ထဲမွ ၿငီးၿငီးျငဴျငဴျဖင့္ ညကမ်ားသြားသည့္ အရွိန္ျမန္ျမန္ေျပေစရန္ တစ္ျပား ၄၀၀က်ပ္ တန္ဝီစကီျဖင့္ ပစ္ကမီအပ္လုိက္ရကာ ငေပါအမ်ားစည္းေဝးရာ “ဂူဂဲလ္ အစည္းအေဝးခန္းမ” သို႔ ယုိင္တုိင္တုိင္ျဖင့္ ခ်ီတက္ရေလ၏။
ငေပါအသင္းႀကီး အစည္းအေဝးကေတာ့ ဟုိအသင္းႀကီးအစည္းေဝးပြဲႀကီးလို ကေလးအစ၊ ေခြးအလယ္၊ သံုးေယာက္ေျမာက္ မယားငယ္၏ ဆယ္ဝမ္းကြဲ ႀကီးေတာ္အဆံုး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တက္ေရာက္ျခင္း မရွိၾကမူပဲ ငေပါထံုးစံအတုိင္း တက္သူတက္၊ မတက္သူမတက္၊ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေမွာက္သူေမွာက္ျဖင့္ လြန္စြာမွ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္လွေပ၏။
“ျမန္ျမန္ စပါေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ေနမေကာင္းလုိ႔ အိမ္ျပန္ အိပ္ရဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
“ဘာေကၽြးမွာလဲဗ်ိဳ႕” စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ၾကကုန္၏။
ထုိစဥ္မွာပင္ နာယကႀကီးႏွင့္ ေဂဟာေတာ္ လုံၿခံဳေရးအတြက္ ထမ္းေဆာင္ေနရပါသည္ဆုိေသာ လံုၿခံဳေရးဦးစီးခ်ဳပ္ (အဲ အဲ) ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္တို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာၾက၏။ ထိုသူတို႔ဝင္လာၾကၿပီး အခ်က္ေပးလုိက္သည္ႏွင့္ သံပုရာသီးစားၿပီး ဆင္နင္းခံထားရေသာ မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည့္ အခမ္းအနားမႈး တြင္းတူး ဗီလိန္က
“ယေန႔ အစည္းအေဝးေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ယခုတစ္ကမာၻလံုး အာရုံစိုက္ေနၾကတဲ့ ၂၀၁၂ မွာ ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္”
“ေထာက္ခံပါတယ္”
အိပ္ငိုက္ေနေသာ သဘာငတိက အက်င့္ပါေနသျဖင့္ ထေယာင္ေသး၏။ ေနာက္မွ
“ဘာ”
“ဘယ္လို”
“ဘုရား ဘုရား”
“ဒါဆုိ အေၾကြးေတြ ေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့”
“အေမေရ သားမိန္းမ မရေသးဘူးဗ်”
အစရွိသျဖင့္ သန္ရာသန္ရာ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းၾကေလ၏။
ငွက္ကထက “ေနစမ္းပါဦးဗ်… ဘယ္လိုပ်က္မွာလဲ ဘီယာဆိုင္ေတြေတာ့ က်န္ဦးမွာမႈတ္လား”
“နင့္အေမႀကီးေတာ္ႀကီး အရက္ဆုိင္ပဲက်န္မွာဟဲ့။ ကမာၻပ်က္ပါတယ္ဆုိမွ အကုန္မသာေပၚမယ့္ ကိစၥဟဲ့” ဟု အရက္မေသာက္ပဲ အသည္းေယာင္သျဖင့္ ေဆးကုေနရေသာ အသင္းသားခ်ဳပ္ႀကီးမွ “ကမာၻပ်က္ရင္ ငါ့ေဆးဖုိးေတြ အရင္းရံႈးပါေပါ့” ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ျဖတ္ေဟာက္၏။
“ဘယ္သူေျပာတာတုန္း…”
“အေတာ္ပိန္းတဲ့ ငွက္ကထပဲ… အခုအင္တာနက္ထဲမွာ ဒီေလာက္ ေဟာ့ျဖစ္ေနတဲ့ သတင္း၊ အိုဘားမား ႏိုဘယ္လ္ဆုရတာထက္ ေရပန္းစားေနတဲ့သတင္း။ ဘေလာ့ဂါေတြဆုိ အဲ့ဒီအေၾကာင္းမွ မေျပာၾကရင္ ေခတ္မမီေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာႀကီးက ဟို… ေကာလဟာလႀကီးငါးမ်ိဳးထဲက ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိလို႔ အႏွစ္တစ္သိန္းကတည္းက ျဗဟၼာႀကီးေတြက မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ လူ႔ျပည္ဆင္း ငိုၾကတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေနမွာေပါ့…။ အခုေခတ္က အင္တာနက္ေခတ္ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီျဗဟၼာႀကီးေတြကပဲ အင္တာနက္ထဲမွာ ဒိုမိန္းဝယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ဖြ၊ လူေတြက အခုထပ်က္ေတာ့မယ္ထင္။ ေဟာလီးဝုဒ္ကလည္း အကြက္ျမင္သလားမေမးနဲ႔။ နီကိုးလပ္စ္ေက့ခ်္နဲ႔ Knowing ဆုိၿပီးရိုက္။ ေဟာ.. အခုလည္း 2012 ဆိုၿပီး ရံုတင္ဦးမယ္။ သူမ်ားေတြမ်ား ကမာၻပ်က္တာေတာင္ ပိုက္ဆံရေအာင္ လုပ္စားၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔က်ေတာ့ ပိုက္ဆံမရတဲ့အျပင္ အတက္ဂ္ခံရလို႔ ဦးေႏွာက္စား။ ေရးဖုိ႔အတြက္ အင္တာနက္ဖုိးကုန္။ ေနာက္ၿပီး…”
“ကဲ..ကဲ ငွက္ကထ ေျပာခ်င္တာေတြ စြတ္ေျပာမေနနဲ႔.. အခုက အႏွစ္တစ္သိန္းမွာ ပ်က္မွာမဟုတ္ဘူး… ၂၀၁၂ မွာပ်က္မွာ။ ဟို… ေရဒီယုိကေန ဟက္ပီးဘတ္ေဒးဆိုၿပီး အေကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေနတဲ့ဆရာႀကီးကေတာင္ ေသခ်ာေဟာလုိက္ၿပီးၿပီ။ မယံုရင္
ၾဆာေရာင္ကန္းကို ေမးၾကည့္။ အဲ့ဒီအတြက္ ငေပါအေနနဲ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေလးေတြ ျပင္ဆင္ရေအာင္အစည္းအေဝးေခၚတာ”
“အကုန္ မသာေပၚမွာပဲဟာ ဘာထူးၿပီးျပင္ရဦးမွာတုန္း”
ထိုစဥ္ ဦးေႏွာက္ထဲ အီမိုပုိးဝင္သျဖင့္ တခ်ိန္လံုး စိတ္ညစ္လိုက္၊ အသည္းကြဲလုိက္၊ ျပန္ဆက္လုိက္ ျဖစ္ေနရွာေသာ အမႈေရွာင္က
“ဒါဆုိရင္ေတာ့ ကမာၻမပ်က္ခင္ ဝရံတာက ခုန္ခ်လုိက္မယ္။ ဒါမွ အီမိုဆန္ဆန္ေလးေသရမွာ…”
“အဲ့လုိေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔… ကုိယ့္ဟာကုိယ္သတ္ေသရင္ ဂ်ပန္ငါးရာ ငါးခါဆိုလား။ အမငီး ၾကက္သီးထစရာႀကီး”
“ကဲ..ကဲ ေတြ႔ကရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အခ်ိန္ကုန္မခံၾကပါနဲ႔… အဲ့ဒီေဘးဆုိးႀကီးက လြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ… ဝိုင္းၿပီး အၾကံဉာဏ္ေပးၾကပါ။”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြတ္ရာကၽြတ္ရာသြားေရွာင္ေနၿပီး အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကမာၻ႔ငွက္ကထႀကီးလုပ္မယ္” ဟု ငွက္ကထကဆုိ၏။
“ဒို႔ကေတာ့ ေျပာၿပီးသား အီမိုပဲ” အမႈေရွာင္ကျမည္၏။
“ငါေတာ့ ကမာၻမပ်က္ခင္ မိန္းမယူမယ္” ငတိကဆုိ၏။
“ငါေရာပဲ” တြင္းတစ္ ေကလာက သံေယာင္လုိက္၏။
“ကမၻာပ်က္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဂ်ာနယ္ထုတ္မယ္” ျပန္ဝံက ဆို၏။
“ငါကေတာ့ ရွာလုိ႔ရသမွ် အသည္းကၽြမ္းေအာင္ ေသာက္ပစ္မယ္” ေထာက္ခ်ဳပ္က ႀကံဳးဝါး၏။
“ရန္ဘံုးေငြေတြ လစ္ထားဦးမွ” ဟု ဘန္ဒါအခြံဝန္ႀကီးက တီးတိုးၾကံစည္၏။
အခမ္းအနားမႈး တြင္းတူးက “ဒီလုိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔… ကဲ… ပညာေရးဝန္ႀကီး။ ဝန္ႀကီးက ပညာေရးဝန္ႀကီးဆုိေတာ့ ပညာရွိမွာပဲ… ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
“အဲ… ဟို… ဟိုဒင္း” ပညာေရးဝန္ႀကီးခင္မ်ာ စာမရေသာ ေက်ာင္းသားသဖြယ္ အီအဂ်ိဂ် လုပ္ေနရာမွ
“ဟိုေလ… မ်ားက… စာပဲသင္တတ္တာ… အၾကံမေပးတတ္ဘူး အဟီး”
“အသင္းသူ မမ လုပ္ပါဦး… ဖဲဝိုင္းေထာင္ေနက်ဆိုေတာ့ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေလးထုတ္တတ္မွာေပါ့”
“အဲ…အီး..ဟို…”
“အဟား ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ” ဝိုင္းေဖာ္ဝိုင္းဖက္ ကူးသန္းဝန္ ေပါညီက ဝမ္းသာအားရထ၏။
“ဒံုးပ်ံႀကီးလုပ္မယ္…။ ၿပီးရင္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ ကမာၻပ်က္တာနဲ႔ ဒံုးပ်ံႀကီးစီးၿပီး ထြက္ေျပးၾကမယ္”
“ဘယ္ကုိထြက္ေျပးၾကမွာလဲ”
“အဟဲ… အဲ့ဒါကေတာ့…အဲ..ဟို… ပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီးကိုေမးခင္ဗ်။ သူသိတယ္” ဟု ပုိ႔ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီးဘက္သုိ႔ ေဘာ္လီေဘာပုတ္၏။
“ဒါကေတာ့… ကၽြန္မက ဒီေျမႀကီးေပၚမွာပဲ အေရာက္ပုိ႔တတ္တာ… အာကာသမကၽြမ္းဘူး။ သြားစရာ ေနရာရွိၿပီပဲ ထားပါေတာ့ ဒံုးပ်ံက ဘယ္ကရမလဲ” ဟုကူးသန္းဝန္ကုိ ျပန္ပုတ္၏။
ေပါညီက ဆရာႀကီးစတိုင္ျဖင့္ “အဟမ္း.. ဒံုးပ်ံဆုိတာ အေပၚကုိတက္ဖို႔လိုရင္းကိုဗ်… အဲ့ဒီေတာ့ သီတင္းကၽြတ္တုန္းက မေဖာက္ရတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြ၊ ေဗ်ာက္အုိးေတြ၊ ရႈးဒိုင္းေတြရွိတယ္ေလ… အဲ့ဒါေတြကို ရသမွ်စု မီးရိႈ႕ ၿပီးေတာ့ တက္ထုိင္လုိက္သြားရံုပဲ… ဟဲဟဲ မပုိင္လား”
“အားလံုး ေတာ္ၾကပါေတာ့”
နာယကႀကီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ကီးအျမင့္ႀကီးျဖင့္ ကုန္းေအာ္၏။
“ဒီျပႆနာဟာ ခ်ဳပ္ႀကီး ကၽြန္မကိုတက္ဂ္ရာကေန ဒီေဂဟာကုိ ေရာက္လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်ဳပ္ႀကီးယူလာတဲ့ ျပႆနာလုိ႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ဳပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ေျဖရွင္းဖုိ႔နည္းလမ္း ရွာေဖြသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္”
(ငေပါေဂဟာတြင္ ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ ႀကီးခ်ဳပ္ဟူ၍ရွိ၏။ ခ်ဳပ္ၾကီးမွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို အတုိေခၚျခင္းျဖစ္၍ ႀကီးခ်ဳပ္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေလသည္)
“ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရရင္… ကမာၻပ်က္တယ္ဆုိတာ ေျမႀကီးေပၚမွာပ်က္တာျဖစ္ပါတယ္”
“ဒါေတာ့ ခင္ညားႀကီးေျပာမွလားဗ်… ေျမႀကီးေပၚမွာမပ်က္လို႔ ေခါင္းေပၚတက္ပ်က္ရမွာလား”
“ဒီလိုရွိပါတယ္… ေျမႀကီးေပၚမွာ ပ်က္တဲ့အတြက္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေျမေအာက္ကုိ ဆင္းမပ်က္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ထားပါတယ္”
“ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္”
“ကၽြန္ေတာ္ ေနပူေတာ္မွာ အိမ္သာက်င္းေတြ တူးပါမယ္… အခုေတာင္ က်င္းအေတာ္ မ်ားမ်ားၿပီးေနပါၿပီ။ အကယ္၍ ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီ အိမ္သာက်င္းေတြထဲ ဝင္ေနလို႔ရေအာင္ စီစဥ္ထားပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေျမေအာက္ေရအတြက္ အဲ့ဒီက်င္းေတြကုိပဲ အဝီစိအထိ ဆက္တူးပါမယ္။ စားစရာအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကြက္၊ ေျမြ၊ ေပြး အစရွိတဲ့ ေျမေအာက္သယံဇာတက ေပါၾကြယ္ဝၿပီးသားပါ။ လွ်ပ္စစ္အတြက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမရိကားကေန ခိုးလာတဲ့ ႏူကလီးယားဗံုးႀကီးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါႀကီးကို မီးရိႈ႕ၿပီး ဓာတ္အားထုတ္ယူပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ လိုပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ေဂဟာမွာ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ တူတာဆိုလို႔ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းဆင္းျဖစ္တဲ့ နာယကႀကီးပဲရွိတဲ့အတြက္ သူပဲတာဝန္ယူပါမယ္။ ကမာၻမပ်က္ခင္ကတည္းက ႀကိဳၿပီးျပင္ဆင္ထားၾကရမွာပါ။ ”
“ကန္႔ကြက္ပါတယ္”
ကမာၻပ်က္မပ်က္က မေသခ်ာေသာ္လည္း ဂ်ာဒူးဝါးလား ျဖစ္ရမည့္အျပင္ မသာေပၚမွာက ေသခ်ာသျဖင့္ နာယကႀကီးက ထကန္႔ကြက္၏။ နာယကက ထကန္႔ကြက္သျဖင့္ က်န္လူမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
“ငါက ကမာၻ႕ငွက္ကထ”
“တို႔ကေတာ့ မိန္းမပဲယူမွာ”
“သမီးကေတာ့ အီမိုပဲမွ အီမို၊ ေရမေရာဘူး”
“ဂ်ာနယ္ထုတ္မယ္”
“ဒံုးပ်ံႀကီးကမွ ေကာင္းတာ”
“အေသေသာက္မယ္”
“ရန္ဘံုးေငြလုိပါတယ္ ရန္ဘံုးေငြလိုပါတယ္”
“အိမ္သာက်င္း၊ အိမ္သာက်င္း”
စသည္ျဖင့္ အစည္းအေဝးခန္းထဲဝယ္ ကမာၻပ်က္ေနၾကေလေတာ့သတည္း။
နာယကႀကီး၏ ကမၻာပ်က္ တဂ္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း......................
