ငါတို႔ဟာ ငေပါမ်ား ျဖစ္တယ္.....

ငါတို႕ကလူေတြ လိုတာထက္ပိုျပီး နားလည္္တဲ့လူေတြ၊ ငါတို႕မွာ မတူညီတဲ
အိပ္မက္ေတြ၊အသက္အရြယ္ေတြ ရွိတယ္။ဒါေပမယ့္ ငါတို႕အေယာက္စီတိုင္းမွာ
ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားေတြရွိတယ္။ မင္းသိပါတယ္ ငါတို႕ကခံစားမူုကိုအေလးထားတဲ့လူေတြေလ။
ငါတို႕ရဲ့ ၾကားမွာ ေနရာေတြ အခ်ိန္ေတြ

ျခားခ်င္ျခားေနမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ဟာ တေပါင္းတစည္းထဲရွိတယ္ေလ။

တစ္ဆယ့္ေလးရက္ ဂြၽန္လ ႏွစ္ေထာင့္ကိုး

ငါတို႔ အားလုံးအတြက္ အမွတ္တရ
ဘဝမွာ တစ္ခါဘူးမွ ဒီေလာက္မေပ်ာ္ဖူးဘူး။ ငါ့နားမွာ ရွိတဲ့လူေတြ
ငါတစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ ငါ့ေမာင္ႏွမေတြ ၊ ေက်နပ္စရာေကာင္းလိုက္တာ
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တာေလ။ဒါေပမယ့္ငါတို႕ေပ်ာ္ေနတုံး
အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ ဇင္ဇင္ အတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး၊
ေနာက္တစ္ေယာက္က မတူး၊အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ လို႕ဆုေတာင္းေပးရုံမွတစ္ပါး အျခားျခားေသာ
အရာမ်ားကိုမလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္စိတ္မေကာင္းဘူး။
အားလုံးကိုယ္စီမွာ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ။ ငါတို႔ ငေပါေတြမွာလည္းအၿပံဳး ကိုယ္စီနဲ႔။ ေျပာခ်င္ရာေျပာပီးေဖာခ်င္ရာေဖာေနခဲ့ၾက။ ငါတို႕က တစ္ေယာက္ထဲရွိလည္း
ေပါတယ္။လူစုံေတာ့ ပိုေပါတယ္။ထင္ေတာင္မထင္ဘူး။ အားလုံးက
ငါ့ထက္ေပါတယ္။ဒီၾကားထဲ ငတိ နဲ႕ ကိုမိုးသား
ကရာထူးအေျပာင္းအလည္းလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ မူးမူးနဲ႕အတင္းကန္႕ကြက္ ရေသးတယ္။
မေတာ္ လယ္ရာကေန ျပန္စားလို႕မရမွာေတာင္ ေၾကာက္ရေသးတယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲ
ဟိုမယ္မယ္ေခါင္က သူ႕ရဲ့ ကင္မရာ နဲ႕တဖတ္ဖတ္ ႐ိုက္ရုံနဲ႕တင္ အားမရပဲ သူရဲ့
လက္ဝါး အၾကီးၾကီး နဲ႕တေဖာင္းေဖာင္း႐ိုက္ ေသးရဲ့ဗ်ာ ။
ကြၽန္ေတာ္လိုအတြင္းအားေကာင္းတဲ့လူမို႕ေပါ့၊ ေတာ္ရုံလူဆို အဲ့နားတင္
လဲေသတယ္။ ငတိနား လည္းမကပ္ရဲဘူး ၊သူမ်က္ႏွာက ေပါက္ကာနီး ေဗ်ာက္အိုးလိုပဲ
ရဲတြတ္လို႕ ၊မေတာ္ကိုရ္ သြားထိုင္ကာမွ ထေပါက္ေနရင္ ဒြတ္ခ ၊ဒါေပမယ့္
သူကမေပါက္ပဲ ကိုဂ်ဴးျမစ္ နဲ႕ ကိုမိုးသား ကသြားေပါက္ေလရဲ့ဗ်ာ။မယ္မယ္ေခါင္က
သားတို႕ကို လူမိုက္ငွါးေနေသးတယ္။

ဟားဟား
ဒါမ်ိဳးေတာ့ဘယ္ရလိမ့္မလဲဗ်ာ၊
ရတုရင္ညိဳ ဆိုတဲ့ေကာင္က ေခါင့္အတြက္ဆိုရင္ နတ္ျပည္ေတာင္ မီး႐ိႈ႕သင့္႐ိႈ႕
မွာ ဒါေပမယ့္ ေန႕စားကေလးေတာ့ ပုံမွန္ရွင္းေပးေနာ္ .....ေနာ္လို႕႕႕႔
။ဒီလိုနဲ႕ အကုန္လုံးစကားေျပာ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ကိုလည္းေရာက္ေရာ
ျပန္ရေတာ့မယ္တဲ့။ ငေပါေတြအားလုံးက တစ္ကားထဲစီး ၊တစ္ပုလင္းထဲ
ေသာက္ေတြခုမွဖစ္တြားတာ။(မူးေနျပီ ဖစ္ပါေသာေၾကာင့္
စကားမ်ားမပီေတာ့ပါ)ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အရင္ဆုံး တိုေတတာ တို တသိယ တြားေရာ
။တူနဲ႕က န႐ူး ယီးရားေန႕ ကတစ္ခါေသာက္ပီး ေနာက္ထပ္မေသာက္ ဖစ္ေတာ့ဝူးေလ။
ေအာ္တူနဲ႕ ေသာက္တယ္ဆိုတာ ဂ်ီေတာ့ ဖြင့္ပီး ေသာက္ၾကတာေလ။ဒီလိုနဲ႕
ကိုယ္စီကိုယ္စီ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မွ ရတုရင္ညိဳ တစ္ေယာက္ ေသမေလာက္
ျဖစ္ပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္ရမွာလည္း အန္တာေလအန္တာ အစာအိမ္ ရွိတာကိုေမ့ပီး
အမ်ားၾကီးကစ္လိုက္တာကိုး။
အင္းမ္...ျပီးေတာ့ေလ
ဟိုဟာေလ ဘာလည္းဆိုေတာ့ ေတာ္ျပီလို႕ ။ေဆြးေႏြးစရာေလးေတြရွိေသးလို႕။
ဘယ္သူနဲ႕လည္းဆိုေတာ့ ကိုးျမိဳ႕ရွင္နဲ႕ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့
ကိုးခ႐ိုင္စိမ္းလန္းစိုေျပေရး အတြက္ပါ။
ေအာ္.......ကိုးျမိဳ႕ရွင္ကဘာမ်ားၾကိဳက္တတ္သလဲ ခင္ဗ်ာ.......။
သိတဲ့လူမ်ားေျပာျပၾကပါဗ်ာ ........