လူႀကီးျမင္းမ်ားလည္းကုန္ၿပီ။ အခုထိတစ္ေယာက္မွ် အေရးမလွ။ ေနာက္ဆံုးလက္နက္တစ္ခုထုတ္သံုးရန္ ႀကံရသည္။ ငေပါမ်ားအားလံုးထဲမွာ ဆိုသက္ေကာ သဘာေရာပညာေရာအရင့္ဆံုးျဖစ္ေသာ နာယကႀကီးကို ပြဲထုတ္ရေတာ့မည္။ အခမ္းအနားမွဴးက
“ယခုေနာက္ဆံုးပိတ္ အထူးအစီအစဥ္အေနနဲ႔ ေခတ္ေဆြးငေပါနာ…”
အခမ္းအနားမွဴးအသံပင္မဆံုးလုိက္ရပါ။ စင္ေနာက္မွဖုိးယုိးဖားယားျဖင့္ထြက္ခ်လာသည္။ နာယကႀကီးေတာ့မဟုတ္။ ခုဏက အေျခမလွသျဖင့္ဆင္းသြားရေသာ ငွက္ကထပင္ျဖစ္ေလ၏။ ရုတ္တရက္မမွတ္မိေအာင္ စတိဗိုင္းလုိ အကႌ်ကုိးယုိးကားယားႀကီးဝတ္ထားသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္မူ ဘယ္ဗ်ဴတီးစလြန္းမွ ငွားလာသည္မသိရေသာ ဆံပင္ရွည္အတုႀကီးႏွင့္။ ထပ္တင္ထားသည္မွာလည္း အရက္အုိးထဲ ဂ်ာကူဇီဆင္းစိမ္လာသလားမွတ္ရသည္။
“ဟင္…”
ငွက္ကထကေတာ့ ဂရုစိုက္ဟန္မရွိပဲ… လွ်ာေလးအာေလးျဖင့္…
“ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ္ အခု တြင္း၂ လိန္လိန္က ဒီေလာက္နဲ႔မရဘူး။ အရပ္ကကၽြန္ေတာ့္ပညာခန္းေတြ ၾကည့္ခ်င္ေနၾကတယ္ဆုိတာနဲ႔ တတ္သည့္ပညာမေနသာဆုိသလုိေပါ့ခင္ညာ... ကဲ… ဆရာခ်စ္”
“ဂြမ္း”
ဆရာခ်စ္ဟုအေျပာ ေနာက္မွဒရမ္မာကုိခရမ္းကလည္း ဂြမ္းကနဲအတီး ဆရာခ်စ္မွာလည္း အက်င့္ပါၿပီး သူတီးေနက် လက္စြမ္းျပေတာ့မည္အျပဳ
“ေပး… ဂစ္တာ” ဟုဆုိကာ ဂစ္တာႀကီး ရုတ္တရက္လုသြားေလရာ… ဆရာခ်စ္ခမ်ာ မ်က္လံုးေလးေၾကာင္ဂလုလုျဖင့္ လက္ႀကီးတစ္ဖက္ မိုးေပၚေျမွာက္ကာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ျဖင့္က်န္ရစ္ရွာ၏။
“ကဲ မစ္ဆာဆရာေရ့ ေျပာထားတဲ့အတုိင္း တစ္ဆံုးေနာ္.. ဟုိက္တစ္လံုး”
မစ္ဆာဆရာမွာလည္း ဟိုက္တစ္လံုးဆိုသျဖင့္ ေဗာ္လူးမ္ကုိ တစ္ဆံုးထိတင္လုိက္၏။
“ဗြမ္းးးးးးးးးး”
မက္တယ္အဖက္ကုိ ေဗာ္လူးမ္တစ္ဆံုးျမွင့္ထားေသာ ဂစ္တာသံႀကီးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ လူႀကီးျမင္းမ်ားမွာ မည္သုိ႔မည္ပံုလုပ္လုိက္ၾကသည္မသိ။ လူေရာခံုမ်ားပါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားကာ ေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ ခံုမ်ားကုိကြယ္ကာ နားမ်ားကုိ လံုေအာင္ဆုိ႔ထားၾကကုန္၏။
“ငွက္ကထ!!!”
အခမ္းအနားမွဴးစိတ္မရွည္ေတာ့ မုိက္ကိုပါးစပ္ထဲဝင္လုခမန္းကပ္ကာ ဖင္ကိုရႈံ႕၍ လည္ေခ်ာင္းကိုညွစ္ကာ အသံကုန္ေအာ္ထည့္လုိက္၏။
“ငွက္ကထတီးမွာလား နာယကႀကီးအလွည့္ေရာက္မွာလား”
“အဟား… နာယကႀကီးဆုိမွာကုိ ငွက္ကထကတီးေပးမွာဗ်ား… ကုိယ့္အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္လံုးဆိုတာ က်ဳပ္မွတီးမေပးရင္ ဘယ္သူကတီးေပးမွာလည္း… မဟုတ္ဘူးလား ကုိမိုးသား…”
မူးေၾကာင္ရူးေၾကာင္ျဖင့္ ေဘးမွ ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည့္ ေထာက္ခ်ဳပ္အား လွည့္ေမးလုိက္ရာ ဟုိကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား အခုဆုိရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငေပါမ်ားေဂဟာရဲ့ ေခတ္ေဆြးငေပါနာယကႀကီးက ေဖ်ာ္ေျဖေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”
လက္ခုပ္သံ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္အတူ ေခတ္ေဆြးနာယကႀကီးတစ္ေယာက္ စင္ေပၚတစ္လွမ္းျခင္းတက္လာေလ၏။ ရႈေလာ့။ နာယကႀကီးမွာ ေရမေရာေသာ ေရာ့ကာစစ္စစ္ႀကီးျဖစ္ေလရာ အမ်ိဳးသမီးေရာ့ကာနွင့္တူေအာင္ဆုိ၍ခါတုိင္းဝတ္ေနက်ပံုစံမဟုတ္ပဲ Amy Le လိုလို ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းလိုလုိ ဂါဝန္ရွည္အမည္းႀကီး ဝတ္ထားေလ၏။ နဂိုကပင္ ပုညွက္ေသးေကြးရသည့္အထဲ ယခုမူ ဂါဝန္ကလူထက္ႀကီးေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ဆုိေသာ္ ေတာင္ႀကီးမီးပံုးပ်ံႀကီးမ်ား စင္ေပၚလြင့္လာသလားထင္မွတ္ကာ လံုၿခံဳေရးေတြ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္သြားၾကေသး၏။
“ဟတ္ကဲ့ အခုကၽြန္မအေနနဲ႔ ေခတ္ေဆြးနာယကႀကီး ပီသစြာ ေခတ္ေဆြး ေရာ့သီခ်င္း.. ခ်င္း…”
စကားပင္မဆံုးေသး… ကြတကြတရက္ပါစတုိင္ျဖင့္ သဘာငတိစင္ေပၚေရာက္ခ်လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို နာယကႀကီးမ်က္လံုးထဲဝင္လုခမန္းထုိးကာ …
“ဘာလဲ ေခတ္ေဆြးေရာ့ခ္… လုပ္စမ္းပါ ဟစ္စ္ေဟာ့ပ္စ္စ္စ္စ္စ္…. အခုေခတ္က ဟစ္စ္စ္ေဟာ့ပ္စ္စ္စ္….”
ေျပာရင္း တံေတြးအေတာင့္လုိက္ နာယကႀကီးဆီေျပးဝင္လာရာ နာယကႀကီးမွာ စာနယ္ဇင္းသမားပီသလွစြာပင္ ဖတ္ကနဲေရွာင္လုိက္ရ၏။
“ဆိုစမ္းပါ ဟစ္ေဟာ့။ နာယကႀကီးလုိ ေရာ့ကာႀကီးတစ္ေယာက္က ဟစ္ေဟာ့ဆုိတယ္ဆိုရင္ စတီဗင္တုိင္လာ ရက္ပ္ဆုိတာထက္ ပုိနာမည္ႀကီးသြားမယ္… အကုန္ဖ်ားသြားမယ္… ညင္းညင္း”
“ဟင္ ဟုတ္လား..” နာယကႀကီးမွာလည္း သူ႔အလွည့္မေရာက္မခ်င္း ထုိင္ေသာက္ေနသျဖင့္ အေတာ္ယိုင္ေနၿပီ။ ငတိေျပာတာ အဟုတ္မွတ္ေလၿပီ။ အမွန္မွာ ဟုိက သူ႔အလွည့္တုန္းက ခံလိုက္ရသျဖင့္ သူ႔လုိပင္ သူမ်ားလည္း ခံရေစေသာ္ဝ္ ဟု အဆင္းဘီးတပ္ဆီထည့္ရံုမက လမ္းကိုပါေရစြတ္ လႊတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ဟစ္ေဟာ့ဆုိေတာ့ ဂစ္တာကျဖစ္ပါ့မလား”
ငွက္ကထကဝင္၍
“ဟာာ. ျဖစ္တယ္… လာခ်င္တာသာလာခဲ့” ဟု ေန႔တြက္မကုိက္ေသးေသာ အလွဴခံမ႑ပ္မွ ဆရာႀကီးေလသံျဖင့္ မိန္႔ၾကား၏။
“ဒါဆုိစမယ္.. ငါရတာဆုိမွာေနာ္… ရယ္ဒီ.. ဝမ္း …တူး… သရီး”
“ပက်ိ ပက်ိ ဗ်ိဗ်ိဗ်ီးးးး” ဂစ္တာႀကိဳးကို ဒီေဂ်သံႏွင့္တူေအာင္ ပြတ္ျခင္းျဖစ္၏။ မပြတ္တတ္သျဖင့္ လက္သမားမ်ား စက္ေရႊေဘာ္ထုိးသည့္ အသံႀကီးသာထြက္ေပၚလာေလသည္။
ေပါတာေလးေတြ ထူးျခားလုိ႔ ေပါခ်င္စိတ္ကထြက္
ေပါေနရင္းနဲ႔ ေပါလုိ႔ေကာင္းလို႔ ထပ္ေပါခ်င္ၿပီကြယ့္
လူႀကီးျမင္းေတြ ေပါလြန္းလို႔ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္ကြယ့္
အခုေပါမိရင္ ေနာက္ထပ္ေပါခ်င္ တို႔လွ်ာလည္ၿပီကြယ့္
ဆိုေနရင္း ရုတ္တရက္ရပ္သြားသည္။ အားႀကိဳးမာန္တက္တီးေနေသာ ငွက္ကထတစ္ေယာက္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္သြားေလ၏။
“ဘာသီခ်င္းႀကီးလဲဗ်ာ… ၿပီးေတာ့ဆက္လဲမဆုိပဲ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ဟဲ့.. ဟစ္ေဟာ့ဆုိ က်ဳပ္ရတာ ဒါပဲရွိတာကိုဟဲ့ ေရွ႕ဆက္လဲမရေတာ့ဘူးဟဲ့”
“ဒါဆုိလဲရတာဆုိဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လဲရတာတီးမယ္”
“ေတာ္ၿပီ ငါ့ဟာငါ ေခတ္ေဆြးေရာ့ပဲ ဆုိေတာ့မယ္” ဟုဆုိကာ ဘိုဘိုဟန္သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကုိ ေကာက္ဟဲေလ၏။
ေျခအစံုကို ရပ္လုိ႔ ေတြေဝေနဆဲကြယ္
ထပ္ေပါရမွာကုိ ေတြးလဲ မျပတ္သားေသးပါ ေမးပါရေစဦး
ဒီကစၿပီး ေရွ႕ဆက္ေပါဖုိ႔ အေၾကာင္းေတြရွိေနခ်င္ေသးတယ္
လူတည္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲ ေတာ္သလုိ ဆက္ေပါမလား…
ဒီကေပါလုိက္ရတာ မင္းအသိဆံုးပါ ငေပါထဲမွာ ငါပဲကြယ္
ခ်ာလီခ်က္ပလင္ဝင္စားသလား… ေပါလြန္းတဲ့သူရယ္
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႔ဆက္မရ….
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႕ဆက္မရ…
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႕…ေရွ႕..
“ေရွ႔ဆက္ေလဗ်ာ…” ဆုိေနရင္း ေရွ႕ဆက္မရရာကေန ရပ္သြားသျဖင့္ အခုထိ တစ္ပုဒ္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မတီးရေသး၍ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနေသာ ငွက္ကထက လွမ္းေငါက္သည္။
“အဟီး ေရွ႕ဆက္မရေတာ့လုိ႔… အဟဲ”
စင္စစ္ေတာ့ နာယကႀကီးခမ်ာမွာ အသံေကာဆုိေပါက္ပါ သိပ္မဆုိးလွေသာ္လည္း မည္သည့္သီခ်င္းကိုမွ အဆံုးထိမရေသာ ေရာဂါဆုိးႀကီးရွိ၏။
“ဟာဗ်ာ… တယ္ရႈပ္တာပဲ… ဘာရေသးလဲ… ဟမ္းဟမ္း ဒီမွာတီးခ်င္ေနတာေနာ္… ” ေျပာေျပာဆိုဆုိ အံကုိႀကိတ္ကာ ဂစ္တာကို ဗ်ီးကနဲ တစ္ခ်က္တီးလိုက္၏။ ငွက္ကထစိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ နာယကႀကီးခမ်ာလည္း ထိတ္လန္႔လာကာ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းျဖင့္ ပါးစပ္ထဲရွိတာ ေကာက္ဆုိ၏။
ေပါလြန္းသည့္ သီခ်င္းဟင္းဟင္း…..
မဗ်င္းဝံ့ၿပီ ဟီဟီ…(အမယ္ အဆြဲအငင္ကလည္း အက်ဗ်)
ရူးလြန္းသည့္ သီခ်င္းငွင္းငွင္း…
မဆင္းဂ္(Sing) ဝံ့ၿပီ…
မာယာ ပရိယာယ္ အသြယ္သြယ္ ယွက္လုိ႔…ဟို႔ဟို႔
ေပါရက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းခဲ့ၿပီ။
ေပါလြန္းသည့္သီခ်င္း မဆင္းဂ္ဝံ့ၿပီ။
မဆင္းဂ္…မဆင္းဂ္ ဆင္းဂ္း
အေကာင္းဆင္းဂ္ (ဟင္ဟုတ္ပါဘူး) အေကာင္းဆုိေနရာမွ ေရာဂါေဖာက္လာျပန္သျဖင့္ ေမ့သြားျပန္သည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕… မဆင္းဂ္ဝံ့လဲ ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ိဳ႕ မဆင္းဂ္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕” ေအာက္မွၾသဘာေပးၾကကုန္သည္။ အေျခမလွမွန္းသိသျဖင့္ နာယကႀကီးခမ်ာလည္း ပါးစပ္မွ “အလကား ဂီတကို မခံစားတတ္တဲ့သူေတြ.. ကလပ္စစ္ကုိ မသိတဲ့သူေတြ.. ေမာ္ဒန္ကုိ နားမလည္တဲ့သူေတြ” စသည့္ျဖင့္ ပြစိပြစိေရရြတ္ကာ ဆင္းသြားေလ၏။
နာယကႀကီး ဆင္းသြားေသာ္လည္း ငွက္ကထမွာ မဆင္းေသး။ တကြိကြိ တကြကြ တဗ်ီးဗီ်းတဗ်စ္ဗ်စ္ျဖင့္ လက္စြမ္းျပေသာင္းက်န္းလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသး၏။ တီးတတ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္။ အီလက္ထရစ္ဂစ္တာကုိ အဖက္ႏွင့္ အမ္ပလီဖုိင္ယာနွင့္ ေဆာင္းေဘာက္ႏွင့္ က်က်နန အခုမွတီးဖူးသျဖင့္ ရသမွ်အျမတ္ပဲ သေဘာထားကာ တီးခ်င္ရာေလွ်ာက္တီးေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ေနာက္မွဒရမ္မာႀကီးကလည္း “အင္း… ငါမွာခဲရာခဲဆစ္ Stroke ေတြလက္စြမ္းမျပရတာၾကာေခ်ၿပီ။ အခုမွအခြင့္ႀကံဳေတာ့သည္” ဟုသေဘာထားသည့္လကၡဏာႏွင့္ ငွက္ကထတီးသမွ် ပံ့ပုိးေခ်၏။ စင္ေပၚတြင္မလည္း ေျပာင္းဖူးရိုး၊ ေဂၚဖီရိုး၊ လိေမၼာ္ခြံ စသည့္ သစ္သီးဝလံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တို႔မွာ သီရိမဂၤလာေစ်း ၾကမ္းျပင္ကဲ့သုိ႔ရွိေနေခ်ၿပီ။ “ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕၊ နားညီးလွၿပီဗ်ိဳ႕” ဆိုေသာအသံမ်ားမွာလည္း တားမႏိုင္ဆီးမရေခ်ၿပီ။ အေပၚမွ ငွက္ကထမွာလည္း ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ တုိ႔ကေတာ့တီးမွာပဲ ဆုိေသာအထာကုိင္ေလၿပီ။ ထုိစဥ္မွာပင္ တြင္း၂ခမ်ာ “ငါပင့္မိတဲ့ ၿဂိဳလ္ငါပဲျပန္ႏွင္ရေတာ့မေပါ့” ဟုသေဘာပုိက္ကာ မစ္ဆာကုိပိတ္မည္ဟူ၍ အရပ္ၾကီးကလန္ကလားျဖင့္အေျပးသြားရာ စင္ေပၚမွရႈပ္ယွက္ခပ္ေနေသာ ႀကိဳးမ်ားကို ခလုတ္တိုက္ ေမွာက္ရက္လဲ၏။ ကံအားေလွ်ာ္စြာပင္ မစ္ဆာၾကိဳးကို တိုက္မိသျဖင့္ စင္ေပၚမွာေသာင္းက်န္းေနေသာ တဗ်ီးဗ်ီးတဗ်စ္ဗ်စ္အသံ တိတ္ေလ၏။ ထိုအခါမွပင္ ငွက္ကထလည္း ဂစ္တာကိုေနာက္ျပန္လြယ္ကာ ေလးျဖဴစတုိင္ျဖင့္ စင္ေရွ႕သုိ႔ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းျဖင့္ ထြက္လာၿပီးသကာလ “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပင္းျပင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ” ဟုမႈတ္ေလ၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ “ေအး… ငါတုိ႔ကလညး္ ျပင္းျပင္းပဲ ေဆာ္တယ္ကြ” ဟူေသာအသံျဖင့္ အုတ္နီခဲတစ္လံုး ငွက္ကထထံသုိ႔ အရွိန္ျဖင့္ တူရႈလာေလ၏။ ငွက္ကထမွာလည္း တစ္ခါေသဖူး အသုဘစရိတ္နားလည္ေနသျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္အတုိင္း ဖတ္ကနဲကုိယ္ကုိတစ္ပတ္လွည့္ေရွာင္ကာ ဂစ္တာကုိလည္း တစ္ပတ္လွည့္၏။ လွည့္တာႏွင့္အတူ လြယ္ႀကိဳးကလည္း ျဖတ္ကနဲျပတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စင္ေနာက္မွ ယိုင္တုိင္တိုင္ျဖင့္ထြက္လာေသာ အမႈေရွာင္ႏွဖူးကို ေဒါင္ကနဲမွန္သျဖင့္ အမႈေရွာင္ပက္လက္လန္ေလ၏။ တဆက္ထဲပင္ အေနာက္က ဒရမ္မာႀကီးထံမွ အံုးကနဲ တကယ့္အျပင္းစားပြဲသိမ္းရိုက္ခ်က္ႀကီးထြက္ေပၚလာေလ၏။ ငွက္ကထမွာ “ဟင္.. အခုမွ တကယ့္အျပင္းစား Beat ႀကီးထြက္လာပါကလား” ဟုလွည့္ၾကည့္ေလရာ အုတ္ခဲမွန္သျဖင့္ ေပါက္ျပဲေနေသာ ေဘ့စ္ဒရမ္ႀကီးကုိ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနေသာ ဒရမ္မာႀကီးကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိသုိ႔စင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လန္သူ၊ ေမွာက္ရက္လဲသူ ႏွေျမာတသငုိခ်င္းခ်ေနသူတို႔ျဖင့္ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေၾကာင္ေတာင္ၾကည့္ေနေသာ အခမ္းအနားမွႈးခမ်ာမွာ လမ္းေခ်ာ္လာေသာ ေျပာင္းဖူးရိုးတစ္ရိုးသူ႔ဆီေရာက္လာကာမွပင္ သတိဝင္လာကာ
“ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္စတိတ္ရိႈးအစီအစဥ္ႀကီး ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကျငာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”
ဟုေၾကာ္ျငာလုိက္ေသာအခ်ိန္မွာပင္ “ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း” ဆုိေသာ ပရိသတ္မ်ား၏ ေတြ႔သမွ်ကုိ ရိုက္ခ်ိဳးေသာ အသံမ်ားကုိ ၾကားလိုက္ရေလသတည္း။
“ယခုေနာက္ဆံုးပိတ္ အထူးအစီအစဥ္အေနနဲ႔ ေခတ္ေဆြးငေပါနာ…”
အခမ္းအနားမွဴးအသံပင္မဆံုးလုိက္ရပါ။ စင္ေနာက္မွဖုိးယုိးဖားယားျဖင့္ထြက္ခ်လာသည္။ နာယကႀကီးေတာ့မဟုတ္။ ခုဏက အေျခမလွသျဖင့္ဆင္းသြားရေသာ ငွက္ကထပင္ျဖစ္ေလ၏။ ရုတ္တရက္မမွတ္မိေအာင္ စတိဗိုင္းလုိ အကႌ်ကုိးယုိးကားယားႀကီးဝတ္ထားသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္မူ ဘယ္ဗ်ဴတီးစလြန္းမွ ငွားလာသည္မသိရေသာ ဆံပင္ရွည္အတုႀကီးႏွင့္။ ထပ္တင္ထားသည္မွာလည္း အရက္အုိးထဲ ဂ်ာကူဇီဆင္းစိမ္လာသလားမွတ္ရသည္။
“ဟင္…”
ငွက္ကထကေတာ့ ဂရုစိုက္ဟန္မရွိပဲ… လွ်ာေလးအာေလးျဖင့္…
“ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ္ အခု တြင္း၂ လိန္လိန္က ဒီေလာက္နဲ႔မရဘူး။ အရပ္ကကၽြန္ေတာ့္ပညာခန္းေတြ ၾကည့္ခ်င္ေနၾကတယ္ဆုိတာနဲ႔ တတ္သည့္ပညာမေနသာဆုိသလုိေပါ့ခင္ညာ... ကဲ… ဆရာခ်စ္”
“ဂြမ္း”
ဆရာခ်စ္ဟုအေျပာ ေနာက္မွဒရမ္မာကုိခရမ္းကလည္း ဂြမ္းကနဲအတီး ဆရာခ်စ္မွာလည္း အက်င့္ပါၿပီး သူတီးေနက် လက္စြမ္းျပေတာ့မည္အျပဳ
“ေပး… ဂစ္တာ” ဟုဆုိကာ ဂစ္တာႀကီး ရုတ္တရက္လုသြားေလရာ… ဆရာခ်စ္ခမ်ာ မ်က္လံုးေလးေၾကာင္ဂလုလုျဖင့္ လက္ႀကီးတစ္ဖက္ မိုးေပၚေျမွာက္ကာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ျဖင့္က်န္ရစ္ရွာ၏။
“ကဲ မစ္ဆာဆရာေရ့ ေျပာထားတဲ့အတုိင္း တစ္ဆံုးေနာ္.. ဟုိက္တစ္လံုး”
မစ္ဆာဆရာမွာလည္း ဟိုက္တစ္လံုးဆိုသျဖင့္ ေဗာ္လူးမ္ကုိ တစ္ဆံုးထိတင္လုိက္၏။
“ဗြမ္းးးးးးးးးး”
မက္တယ္အဖက္ကုိ ေဗာ္လူးမ္တစ္ဆံုးျမွင့္ထားေသာ ဂစ္တာသံႀကီးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ လူႀကီးျမင္းမ်ားမွာ မည္သုိ႔မည္ပံုလုပ္လုိက္ၾကသည္မသိ။ လူေရာခံုမ်ားပါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားကာ ေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ ခံုမ်ားကုိကြယ္ကာ နားမ်ားကုိ လံုေအာင္ဆုိ႔ထားၾကကုန္၏။
“ငွက္ကထ!!!”
အခမ္းအနားမွဴးစိတ္မရွည္ေတာ့ မုိက္ကိုပါးစပ္ထဲဝင္လုခမန္းကပ္ကာ ဖင္ကိုရႈံ႕၍ လည္ေခ်ာင္းကိုညွစ္ကာ အသံကုန္ေအာ္ထည့္လုိက္၏။
“ငွက္ကထတီးမွာလား နာယကႀကီးအလွည့္ေရာက္မွာလား”
“အဟား… နာယကႀကီးဆုိမွာကုိ ငွက္ကထကတီးေပးမွာဗ်ား… ကုိယ့္အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္လံုးဆိုတာ က်ဳပ္မွတီးမေပးရင္ ဘယ္သူကတီးေပးမွာလည္း… မဟုတ္ဘူးလား ကုိမိုးသား…”
မူးေၾကာင္ရူးေၾကာင္ျဖင့္ ေဘးမွ ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည့္ ေထာက္ခ်ဳပ္အား လွည့္ေမးလုိက္ရာ ဟုိကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား အခုဆုိရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငေပါမ်ားေဂဟာရဲ့ ေခတ္ေဆြးငေပါနာယကႀကီးက ေဖ်ာ္ေျဖေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”
လက္ခုပ္သံ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္အတူ ေခတ္ေဆြးနာယကႀကီးတစ္ေယာက္ စင္ေပၚတစ္လွမ္းျခင္းတက္လာေလ၏။ ရႈေလာ့။ နာယကႀကီးမွာ ေရမေရာေသာ ေရာ့ကာစစ္စစ္ႀကီးျဖစ္ေလရာ အမ်ိဳးသမီးေရာ့ကာနွင့္တူေအာင္ဆုိ၍ခါတုိင္းဝတ္ေနက်ပံုစံမဟုတ္ပဲ Amy Le လိုလို ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းလိုလုိ ဂါဝန္ရွည္အမည္းႀကီး ဝတ္ထားေလ၏။ နဂိုကပင္ ပုညွက္ေသးေကြးရသည့္အထဲ ယခုမူ ဂါဝန္ကလူထက္ႀကီးေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ဆုိေသာ္ ေတာင္ႀကီးမီးပံုးပ်ံႀကီးမ်ား စင္ေပၚလြင့္လာသလားထင္မွတ္ကာ လံုၿခံဳေရးေတြ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္သြားၾကေသး၏။
“ဟတ္ကဲ့ အခုကၽြန္မအေနနဲ႔ ေခတ္ေဆြးနာယကႀကီး ပီသစြာ ေခတ္ေဆြး ေရာ့သီခ်င္း.. ခ်င္း…”
စကားပင္မဆံုးေသး… ကြတကြတရက္ပါစတုိင္ျဖင့္ သဘာငတိစင္ေပၚေရာက္ခ်လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို နာယကႀကီးမ်က္လံုးထဲဝင္လုခမန္းထုိးကာ …
“ဘာလဲ ေခတ္ေဆြးေရာ့ခ္… လုပ္စမ္းပါ ဟစ္စ္ေဟာ့ပ္စ္စ္စ္စ္စ္…. အခုေခတ္က ဟစ္စ္စ္ေဟာ့ပ္စ္စ္စ္….”
ေျပာရင္း တံေတြးအေတာင့္လုိက္ နာယကႀကီးဆီေျပးဝင္လာရာ နာယကႀကီးမွာ စာနယ္ဇင္းသမားပီသလွစြာပင္ ဖတ္ကနဲေရွာင္လုိက္ရ၏။
“ဆိုစမ္းပါ ဟစ္ေဟာ့။ နာယကႀကီးလုိ ေရာ့ကာႀကီးတစ္ေယာက္က ဟစ္ေဟာ့ဆုိတယ္ဆိုရင္ စတီဗင္တုိင္လာ ရက္ပ္ဆုိတာထက္ ပုိနာမည္ႀကီးသြားမယ္… အကုန္ဖ်ားသြားမယ္… ညင္းညင္း”
“ဟင္ ဟုတ္လား..” နာယကႀကီးမွာလည္း သူ႔အလွည့္မေရာက္မခ်င္း ထုိင္ေသာက္ေနသျဖင့္ အေတာ္ယိုင္ေနၿပီ။ ငတိေျပာတာ အဟုတ္မွတ္ေလၿပီ။ အမွန္မွာ ဟုိက သူ႔အလွည့္တုန္းက ခံလိုက္ရသျဖင့္ သူ႔လုိပင္ သူမ်ားလည္း ခံရေစေသာ္ဝ္ ဟု အဆင္းဘီးတပ္ဆီထည့္ရံုမက လမ္းကိုပါေရစြတ္ လႊတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ဟစ္ေဟာ့ဆုိေတာ့ ဂစ္တာကျဖစ္ပါ့မလား”
ငွက္ကထကဝင္၍
“ဟာာ. ျဖစ္တယ္… လာခ်င္တာသာလာခဲ့” ဟု ေန႔တြက္မကုိက္ေသးေသာ အလွဴခံမ႑ပ္မွ ဆရာႀကီးေလသံျဖင့္ မိန္႔ၾကား၏။
“ဒါဆုိစမယ္.. ငါရတာဆုိမွာေနာ္… ရယ္ဒီ.. ဝမ္း …တူး… သရီး”
“ပက်ိ ပက်ိ ဗ်ိဗ်ိဗ်ီးးးး” ဂစ္တာႀကိဳးကို ဒီေဂ်သံႏွင့္တူေအာင္ ပြတ္ျခင္းျဖစ္၏။ မပြတ္တတ္သျဖင့္ လက္သမားမ်ား စက္ေရႊေဘာ္ထုိးသည့္ အသံႀကီးသာထြက္ေပၚလာေလသည္။
ေပါတာေလးေတြ ထူးျခားလုိ႔ ေပါခ်င္စိတ္ကထြက္
ေပါေနရင္းနဲ႔ ေပါလုိ႔ေကာင္းလို႔ ထပ္ေပါခ်င္ၿပီကြယ့္
လူႀကီးျမင္းေတြ ေပါလြန္းလို႔ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္ကြယ့္
အခုေပါမိရင္ ေနာက္ထပ္ေပါခ်င္ တို႔လွ်ာလည္ၿပီကြယ့္
ဆိုေနရင္း ရုတ္တရက္ရပ္သြားသည္။ အားႀကိဳးမာန္တက္တီးေနေသာ ငွက္ကထတစ္ေယာက္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္သြားေလ၏။
“ဘာသီခ်င္းႀကီးလဲဗ်ာ… ၿပီးေတာ့ဆက္လဲမဆုိပဲ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ဟဲ့.. ဟစ္ေဟာ့ဆုိ က်ဳပ္ရတာ ဒါပဲရွိတာကိုဟဲ့ ေရွ႕ဆက္လဲမရေတာ့ဘူးဟဲ့”
“ဒါဆုိလဲရတာဆုိဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လဲရတာတီးမယ္”
“ေတာ္ၿပီ ငါ့ဟာငါ ေခတ္ေဆြးေရာ့ပဲ ဆုိေတာ့မယ္” ဟုဆုိကာ ဘိုဘိုဟန္သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကုိ ေကာက္ဟဲေလ၏။
ေျခအစံုကို ရပ္လုိ႔ ေတြေဝေနဆဲကြယ္
ထပ္ေပါရမွာကုိ ေတြးလဲ မျပတ္သားေသးပါ ေမးပါရေစဦး
ဒီကစၿပီး ေရွ႕ဆက္ေပါဖုိ႔ အေၾကာင္းေတြရွိေနခ်င္ေသးတယ္
လူတည္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲ ေတာ္သလုိ ဆက္ေပါမလား…
ဒီကေပါလုိက္ရတာ မင္းအသိဆံုးပါ ငေပါထဲမွာ ငါပဲကြယ္
ခ်ာလီခ်က္ပလင္ဝင္စားသလား… ေပါလြန္းတဲ့သူရယ္
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႔ဆက္မရ….
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႕ဆက္မရ…
လမ္းတစ္ဝက္က ေရွ႕…ေရွ႕..
“ေရွ႔ဆက္ေလဗ်ာ…” ဆုိေနရင္း ေရွ႕ဆက္မရရာကေန ရပ္သြားသျဖင့္ အခုထိ တစ္ပုဒ္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မတီးရေသး၍ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနေသာ ငွက္ကထက လွမ္းေငါက္သည္။
“အဟီး ေရွ႕ဆက္မရေတာ့လုိ႔… အဟဲ”
စင္စစ္ေတာ့ နာယကႀကီးခမ်ာမွာ အသံေကာဆုိေပါက္ပါ သိပ္မဆုိးလွေသာ္လည္း မည္သည့္သီခ်င္းကိုမွ အဆံုးထိမရေသာ ေရာဂါဆုိးႀကီးရွိ၏။
“ဟာဗ်ာ… တယ္ရႈပ္တာပဲ… ဘာရေသးလဲ… ဟမ္းဟမ္း ဒီမွာတီးခ်င္ေနတာေနာ္… ” ေျပာေျပာဆိုဆုိ အံကုိႀကိတ္ကာ ဂစ္တာကို ဗ်ီးကနဲ တစ္ခ်က္တီးလိုက္၏။ ငွက္ကထစိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ နာယကႀကီးခမ်ာလည္း ထိတ္လန္႔လာကာ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းျဖင့္ ပါးစပ္ထဲရွိတာ ေကာက္ဆုိ၏။
ေပါလြန္းသည့္ သီခ်င္းဟင္းဟင္း…..
မဗ်င္းဝံ့ၿပီ ဟီဟီ…(အမယ္ အဆြဲအငင္ကလည္း အက်ဗ်)
ရူးလြန္းသည့္ သီခ်င္းငွင္းငွင္း…
မဆင္းဂ္(Sing) ဝံ့ၿပီ…
မာယာ ပရိယာယ္ အသြယ္သြယ္ ယွက္လုိ႔…ဟို႔ဟို႔
ေပါရက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းခဲ့ၿပီ။
ေပါလြန္းသည့္သီခ်င္း မဆင္းဂ္ဝံ့ၿပီ။
မဆင္းဂ္…မဆင္းဂ္ ဆင္းဂ္း
အေကာင္းဆင္းဂ္ (ဟင္ဟုတ္ပါဘူး) အေကာင္းဆုိေနရာမွ ေရာဂါေဖာက္လာျပန္သျဖင့္ ေမ့သြားျပန္သည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕… မဆင္းဂ္ဝံ့လဲ ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ိဳ႕ မဆင္းဂ္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ိဳ႕”
“ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕” ေအာက္မွၾသဘာေပးၾကကုန္သည္။ အေျခမလွမွန္းသိသျဖင့္ နာယကႀကီးခမ်ာလည္း ပါးစပ္မွ “အလကား ဂီတကို မခံစားတတ္တဲ့သူေတြ.. ကလပ္စစ္ကုိ မသိတဲ့သူေတြ.. ေမာ္ဒန္ကုိ နားမလည္တဲ့သူေတြ” စသည့္ျဖင့္ ပြစိပြစိေရရြတ္ကာ ဆင္းသြားေလ၏။
နာယကႀကီး ဆင္းသြားေသာ္လည္း ငွက္ကထမွာ မဆင္းေသး။ တကြိကြိ တကြကြ တဗ်ီးဗီ်းတဗ်စ္ဗ်စ္ျဖင့္ လက္စြမ္းျပေသာင္းက်န္းလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသး၏။ တီးတတ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္။ အီလက္ထရစ္ဂစ္တာကုိ အဖက္ႏွင့္ အမ္ပလီဖုိင္ယာနွင့္ ေဆာင္းေဘာက္ႏွင့္ က်က်နန အခုမွတီးဖူးသျဖင့္ ရသမွ်အျမတ္ပဲ သေဘာထားကာ တီးခ်င္ရာေလွ်ာက္တီးေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ေနာက္မွဒရမ္မာႀကီးကလည္း “အင္း… ငါမွာခဲရာခဲဆစ္ Stroke ေတြလက္စြမ္းမျပရတာၾကာေခ်ၿပီ။ အခုမွအခြင့္ႀကံဳေတာ့သည္” ဟုသေဘာထားသည့္လကၡဏာႏွင့္ ငွက္ကထတီးသမွ် ပံ့ပုိးေခ်၏။ စင္ေပၚတြင္မလည္း ေျပာင္းဖူးရိုး၊ ေဂၚဖီရိုး၊ လိေမၼာ္ခြံ စသည့္ သစ္သီးဝလံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တို႔မွာ သီရိမဂၤလာေစ်း ၾကမ္းျပင္ကဲ့သုိ႔ရွိေနေခ်ၿပီ။ “ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕၊ နားညီးလွၿပီဗ်ိဳ႕” ဆိုေသာအသံမ်ားမွာလည္း တားမႏိုင္ဆီးမရေခ်ၿပီ။ အေပၚမွ ငွက္ကထမွာလည္း ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ တုိ႔ကေတာ့တီးမွာပဲ ဆုိေသာအထာကုိင္ေလၿပီ။ ထုိစဥ္မွာပင္ တြင္း၂ခမ်ာ “ငါပင့္မိတဲ့ ၿဂိဳလ္ငါပဲျပန္ႏွင္ရေတာ့မေပါ့” ဟုသေဘာပုိက္ကာ မစ္ဆာကုိပိတ္မည္ဟူ၍ အရပ္ၾကီးကလန္ကလားျဖင့္အေျပးသြားရာ စင္ေပၚမွရႈပ္ယွက္ခပ္ေနေသာ ႀကိဳးမ်ားကို ခလုတ္တိုက္ ေမွာက္ရက္လဲ၏။ ကံအားေလွ်ာ္စြာပင္ မစ္ဆာၾကိဳးကို တိုက္မိသျဖင့္ စင္ေပၚမွာေသာင္းက်န္းေနေသာ တဗ်ီးဗ်ီးတဗ်စ္ဗ်စ္အသံ တိတ္ေလ၏။ ထိုအခါမွပင္ ငွက္ကထလည္း ဂစ္တာကိုေနာက္ျပန္လြယ္ကာ ေလးျဖဴစတုိင္ျဖင့္ စင္ေရွ႕သုိ႔ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းျဖင့္ ထြက္လာၿပီးသကာလ “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပင္းျပင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ” ဟုမႈတ္ေလ၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ “ေအး… ငါတုိ႔ကလညး္ ျပင္းျပင္းပဲ ေဆာ္တယ္ကြ” ဟူေသာအသံျဖင့္ အုတ္နီခဲတစ္လံုး ငွက္ကထထံသုိ႔ အရွိန္ျဖင့္ တူရႈလာေလ၏။ ငွက္ကထမွာလည္း တစ္ခါေသဖူး အသုဘစရိတ္နားလည္ေနသျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္အတုိင္း ဖတ္ကနဲကုိယ္ကုိတစ္ပတ္လွည့္ေရွာင္ကာ ဂစ္တာကုိလည္း တစ္ပတ္လွည့္၏။ လွည့္တာႏွင့္အတူ လြယ္ႀကိဳးကလည္း ျဖတ္ကနဲျပတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စင္ေနာက္မွ ယိုင္တုိင္တိုင္ျဖင့္ထြက္လာေသာ အမႈေရွာင္ႏွဖူးကို ေဒါင္ကနဲမွန္သျဖင့္ အမႈေရွာင္ပက္လက္လန္ေလ၏။ တဆက္ထဲပင္ အေနာက္က ဒရမ္မာႀကီးထံမွ အံုးကနဲ တကယ့္အျပင္းစားပြဲသိမ္းရိုက္ခ်က္ႀကီးထြက္ေပၚလာေလ၏။ ငွက္ကထမွာ “ဟင္.. အခုမွ တကယ့္အျပင္းစား Beat ႀကီးထြက္လာပါကလား” ဟုလွည့္ၾကည့္ေလရာ အုတ္ခဲမွန္သျဖင့္ ေပါက္ျပဲေနေသာ ေဘ့စ္ဒရမ္ႀကီးကုိ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနေသာ ဒရမ္မာႀကီးကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိသုိ႔စင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လန္သူ၊ ေမွာက္ရက္လဲသူ ႏွေျမာတသငုိခ်င္းခ်ေနသူတို႔ျဖင့္ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေၾကာင္ေတာင္ၾကည့္ေနေသာ အခမ္းအနားမွႈးခမ်ာမွာ လမ္းေခ်ာ္လာေသာ ေျပာင္းဖူးရိုးတစ္ရိုးသူ႔ဆီေရာက္လာကာမွပင္ သတိဝင္လာကာ
“ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္စတိတ္ရိႈးအစီအစဥ္ႀကီး ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကျငာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”
ဟုေၾကာ္ျငာလုိက္ေသာအခ်ိန္မွာပင္ “ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း” ဆုိေသာ ပရိသတ္မ်ား၏ ေတြ႔သမွ်ကုိ ရိုက္ခ်ိဳးေသာ အသံမ်ားကုိ ၾကားလိုက္ရေလသတည္း။
5 comments:
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအေကာင္းဆံုးဘဲ သိမ္းသြားလို႕.... ေတာ္ေသးတယ္ နာယကၾကီး သီခ်င္းေတြအဆံုးထိမတတ္လို႕ ဆံုးထိတတ္ရင္ ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းမဲ့ပံုမရွိဘူး...
စတိတ္ရႈိဳးမွရေသာ အုတ္ခဲမ်ားႏွင့္
သံုးထပ္တိုက္အသစ္ထပ္မံတိုးခ်ဲ ့ေတာ့မည္ၿဖစ္ေၾကာင္း
ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ၾကီးဌာနမွေၿပာၾကား
အထက္လူျကီးမ်ားနွင္. ဇတ္သိမ္းသြားေသာ္
သီတင္းက်ြတ္အစီအစဥ္မွာ
အသင္းသားေလး မမ မွာ
အုိက္တုိးပေဂးဆံရင္း
မီးဖုိေခ်ာင္းထဲမွာ အသားကုန္ဟစ္ေနေျကာင္း
ေသာက္သရမ္းေပါတယ္ း)
ေတာက္.... ငါ မဆိုလိုက္ရတာ နာတယ္ကြာ...
ႏို႔မို႔ဆို ငါးထပ္တိုက္ေလာက္ ေဆာက္ႏိုင္တယ္
Post a Comment